Στάχτες κόσμος

Σαν μια μαγική νεράιδα να ζει στο δάσος

Και μια μέρα να μπουκάρει ένας ανθρωπάκος

Ο σκοπος του μονο νανε λίγο να φωτήσει

Να ζεστάνει την νεράιδα να την φροντίσει

Μα κακό της κάνει μονο πόνο δίνει

Μα που να’ξερε πως θα προσφέρει οδήνη

Το μικρό του μυαλουδάκι που να το φαντάζει

Πως θα έκανε το δάσος δάκρυα να στάζει.

Μα η μάγκισσα φωτίτσα τα όρια περναει

σαν φυλακισμένος τιγρης που ζητά να φάει

Καατρακυλά και πάει δεν ελέγχει τι να φάει

Δεν λογίεται…… ούτε πίσω της κοιτάει ... θα τα φαει .. θα τα φαει..

Μεχρι και το τελευταίο κόκκαλο ζητάει...θα τα φαει

Θα τα φάει δεν γλυτώνουν

με το πέρασμα της όλα θελει να ζημιώνουν

Ολο σπέρνει δακρυ και καημό σκορπένει

Δεν την νοιάζει μονο τις ψυχές ρυπένει

Τα γαλάζια συνεφάκια θέλει να τα κρύψει

Και τα έρμα τα ματάκια με καπνούς να αλοίψει

Τα συχαμερά τα μάυρα , αυτά τα σάπια μέροι

Δεν γιατρέυονται ... με ....κάνενος είδους νηστέρι

Να τα σπάσει θέλει ....να ριμάξει θέλει

Πως ανάθεμα γλυτώνεις τέτοια βέλοι

Δεν νοιζεται για κανένα, δεν θα την πειράξει

Μονο στάχτες και κατάρες θέλει να πετάξει

Να ριμάξει , οικογένειες να βλάψει

Λές και παντα στόχος της, ήταν να μας θάψει

Σατανεμένη μου φωτιά τι σκοπούς γυρέυεις

Ολο μπένεις στα βαθιά δεν καταλαμβένεις

Γιάτι δεν σωπένεις μην με αρρωστένεις

Τις ψυχές μας πέρνεις

γιατί? Για να ανασένεις?

Με το περασμα σου μόνο πανικό διαδίδεις

Ουρλιαχτά φωνές γιατί μονο αυτά αποδίδεις?

Σπερνεις πόνο σπέρνεις πάλες μόνο μας οργίζεις

Εισαι δύναμη που τις ζωές ορίζεις

Θανατέ αλήτη , θάνατε αλήτη αχχ και νάχα ένα μαγικό διαλήτη

Να σου δώσω μια να πάς φωτεινη΄αμαρτία

για να νιώσεις τι θα πεί να ζεις μια τραγωδία

Με το δερμα σου να λιώνει στο υγρό κορμί σου

Πως θα ένιωθες αν έβλεπες στις σταχτες το παιδί σου

Θα μισούσες κάθε φώς , θάταν η οργή σου.

Πως θα ήταν άμα δέν υπήρχε η πνοή σου?

Πως αν έληπε το πιο χαρούμενο πρωί σου?

Πως αν ζούσε σε σταχτό κοσμο η πόρνη η ψυχή σου?

Αναστασία Ιωάννου

24 Ιουνίου 2016