Μάνα Συγνώμη

Έσσει θκιο μέρες που θωρώ τζ'ακούω που κανάλια

τα μάθκια μου γεμόνουσιν με τα δικά μας χάλια

Έχουμεν τον παράδεισο στα πόθκια μας να πλέει

μα ο γέρος τζαι ο άγγονας εν θα γελά, θα κλέει

Αγιά Ειρήνη, Κούρδαλι, Ασίνου τζαι Καννάφκια

κρανίου τόπος γίνηκαν τα πράσινα λιβάθκια

Για Σπήλια, Άη Θόδωρο, Ευρύχου τζαι Σολέα

Σπαράζω τζαι οδύρουμαι αμπλέποντας τη θέα

Αθρώποι εχαθήκασιν τη γης μας για να σώσουν

Δέντρά που είχασιν ψυσσή ίνταλος να γλιτώσουν?

Γυρίζει ο γέρος πάνω μου τζαι ξαπωλά θκιό λόγια

Που τη καρκιά του τα λαλεί όι σαν τα λαμόγια

Έζησα τζαι εχάρηκα τα δέντρα τζαι τους σπήλιους

είχα για λάμπα φέγγαρους τζαι για κουβέρτα ήλιους

Το δάσος το εγέφκουμουν άπλωθα εις το χώμα

εμύριζα λογιών ανθούς τζ'ελούνουμουν τους ποταμούς

σαν έτρεσσεν το δρώμα

Κουβέντες έκοψα πολλές με στρούφους τζαι περτίτζια

είχαμεν τζαι τα λάθη μας είχαμεν τζαι τα δίτζια

Παππού εσύ θυμάσετα, στο γίο σου έδωκές τα

που ούλλο τούν΄ τον θησαυρό , εγώ θα δώκω ρέστα?

Θα τους λαλώ για τα δεντρά χωρις να τα θωρούσιν?

Θα τους λαλώ για τα πουλιά χωρίς να τα ακούσιν?

Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει.

Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί κι η μάνα το ζηλεύει.

ΣΥΓΝΩΜΗ αμαν έφταιξα...παιθκιά μου τζαι αγγόνια

Μα είς τη μάνα μου τη γη, ΟΡΚΙΖΟΥΜΕ, τζαι στη δική μου τη ζωή

πως πρασινά εννα γενούν πάλε τα μάυρα αλώνια

Ανδρέας Αγγελή

20 Ιουνίου 2016